Βιβλιοκριτική Στο βιβλίο του εκλεκτού φίλου Στέργου Α. Λαμπριανού με τίτλο: “Αρχαγγελίτικες Ιστορίες”

Νίκος Λουμπαρδιάς Πέμπτη, 22 Μαρτίου, 2018 

Βιβλιοκριτική

Στο βιβλίο του εκλεκτού φίλου Στέργου Α. Λαμπριανού με τίτλο: “Αρχαγγελίτικες Ιστορίες” 

Πρόσφατα μου δωρήθηκε το θαυμάσιο βιβλίο με τον τίτλο “Αρχαγγελίτικες Ιστορίες” του φίλου Στέργου Α. Λαμπριανού, 2ου στη σειρά πονήματός του, λαογραφικού, αυτή τη φορά, περιεχομένου.

Ο συγγραφέας του βιβλίου, διαπρεπές μέλος της Αρχαγγελίτικης και της ευρύτερης Ροδίτικης κοινωνίας, φίλος Στέργος Α. Λαμπριανός, πρώην ανώτερο στέλεχος του ΙΚΑ στη Ρόδο και πρώην Δήμαρχος Αρχαγγέλου επί 8 χρόνια (2 4ετίες), μέσα στις 182 σελίδες του βιβλίου του και τις 19 αυτοτελείς ιστορίες, μετουσιώνει το πάθος της αγάπης του για την γενέτειρά του σε στοχαστικό λαογραφικό λόγο, παραθέτοντας πολύτιμα στοιχεία που συνάπτονται με την ιστορική διαδρομή, την πολιτισμική και κοινωνική δράση των κατοίκων της γενέτειράς του και της ευρύτερης “αρχαγγελίτικης” περιοχής. 

Με οργανωτικό συγγραφικό πνεύμα καταγράφει τα καθημερινά προβλήματα, τις χαρές και τις λύπες της μικρής κοινωνίας μιας άλλης εποχής, που η ζωή ξεκινούσε από τη φύση και τελείωνε στη φύση, με κύρια αναφορά στον Ναίθωνα. Ξαναφέρνει στη ζωή έναν κόσμο, στον οποίο οι λαϊκές αντιλήψεις και η πίστη πλέκονται αρμονικά, δημιουργώντας μία κουλτούρα πλούσια σε παραδόσεις και απροσκύνητη περηφάνια. 

Οι ιστορίες του φίλου Στέργου εντυπωσιάζουν και συγκινούν, όχι μόνο γιατί βασίζονται σε αληθινά γεγονότα από μια όχι και πολύ παλαιότερη εποχή, αλλά γιατί και ο ίδιος έχει το χάρισμα του ζωντανού λογοτεχνικού λόγου και την ικανότητα να επενδύει τα κείμενά του με αυθεντικά παραδοσιακά χρώματα. 

Οι διάλογοι συνδυάζονται με τους τοπικούς ιδιωματισμούς, με τα χωρατά και τα υπονοούμενα, την “αυθάδεια” και τα “κουσούρια” του κάθε Αρχαγγελίτη, ξετυλίγονται δε μέσα από την γνήσια και ανόθευτη ντοπιολαλιά του τότε που, προφανώς, δεν έχει καμιά σχέση με την σημερινή υποκουλτούρα που αλλοτριώνει και απομακρύνει τον άνθρωπο από τις παραδόσεις, την ζωντανή ελληνική γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα που κράτησαν ζωντανή την ιστορία αυτού του τόπου. 

Έτσι οι διηγήσεις, οι περιγραφές, οι διάλογοι, το σμίλευμα των χαρακτήρων μεταφέρονται στον αναγνώστη, ιδίως τον τοπικό, ατόφια, δροσερά, λυρικά εκεί που πρέπει, διασκεδαστικά εκεί που επιβάλλεται, φωναχτά στις αλήθειές τους, γοητευτικά στο σύνολό τους, γεμάτα στοργή και γλυκιά μελαγχολία ή και νοσταλγία. 

Οι μικρές αυτοτελείς ιστορίες του βιβλίου δεν μιλούν μόνο στις γενιές εκείνες, που ζήσανε τότε και με νοσταλγία τώρα αναπολούν εκείνη τη ζωή, μα περισσότερο στους σημερινούς νέους, που η κρίση, σαν λίβας, σαρώνει τα όνειρα και τις ελπίδες τους. 

Η επιστροφή στις ρίζες, για να συναντήσουμε τον πατέρα μας ή την μνήμη του, την μητέρα μας ή το μνήμα της (τους γεννήτορές μας, στην μνήμη των οποίων αφιερώνει και ο συγγραφέας το βιβλίο του), μας δίνει την δυνατότητα να αντλήσουμε από το παράδειγμά τους, την συμβουλή τους και την ευχή τους, την δύναμη να παλέψουμε τις αντιξοότητες και την ηθική κυρίως κρίση και την κρίση αξιών που έμελλε η δική μας γενιά να βιώσει. 

Ένα τέτοιο παράδειγμα και μια τέτοια προοπτική δίνει με τις μικρές αλλά λίαν διδακτικές ιστορίες το βιβλίο του φίλου Στέργου Α. Λαμπριανού. 

Τον συγχαίρω από τα βάθη της καρδιάς μου. 

Αγία Παρασκευή, 

Νίκος Π. Λουμπαρδιάς